Traject 1: Berkel en Rodenrijs - Cambrai Frankrijk 395 km
20 juni 2017 - Cambrai, Frankrijk
Nadat we zaterdagochtend vroeg zijn uitgezwaaid door de buren fietsen we de straat uit. We zijn op weg! Audrey fietst gezellig een dag mee, ze kan nog niet helemaal geloven dat wij dit echt gaan doen! De komende dagen is mooi weer voorspeld, een zonnig begin is altijd goed.
De eerste dag fietsen we tot aan de Belgische grens en pitchen we de tent op een soort oranje camping in Zundert. We passeren die dag drie rivieren met een pontje; bij het derde pontje worden we door Micheil opgewacht voor koffie met gebak. Nederland, rivierenland is overduidelijk zichtbaar. Wat is het toch mooi. Al fietsend genieten we van het eindeloze polderlandschap, watertjes en weilanden. In Breda proberen we een stempeltje te scoren voor ons pelgrimspaspoort, zonder succes. Later blijkt dit vaker een uitdaging te zijn. Kerken zijn gesloten of er is niemand aanwezig. Wel hangt er vaak een briefje dat pelgrims welkom zijn! Goed om te weten mocht de nood aan de man zijn.
Eenmaal de grens met België over, merken we hoe begaan en geïnteresseerd mensen zijn in de route die we volgen. Overal een vriendelijk ontvangst of een zwaaiende voorbijganger. Ook kom je onderweg genoeg medeactievelingen tegen die op een andere manier met een tocht bezig zijn, zoals wandelaars, steppers, autorally-rijders en hardlopers. Verrast zijn we door een bezoek onderweg aan het mooie Lier, te vergelijken met Brugge. Een kijkje bij de St.Jacobskapel waar pelgrims verbleven in vroegere tijden mag niet ontbreken.
Dag twee en drie worden we door St.Jacob al aardig op de proef gesteld. Een lekke band, kapotte fietsbroek, beurse enkel, open scheen, oververhitting en een volle camping waardoor we pas na 21.00 uur onverhoopt arriveren in een benb genaamd TIME TO ESCAPE. Klinkt als een geschenk. Thierry, onze gastheer, blijkt eigenaar te zijn van de WK trainingsfiets van Philip Gilbert, voor de kenners een grote wielerheld. Hilariteit en uiteraard een goed en gezellig ontbijt op de koop toe.
We doorkruisen Vlaanderen kilometers langs de slingerende oevers van de Dender tussen bosjes en weiden. De eerste heuvels doemen op en met die warmte valt dat niet mee. Daarbij komt dat we in Nederland niet heel veel ervaring hebben kunnen opdoen met afdalingen. Niet denken aan mogelijke valpartijen maar gewoon vertrouwen hebben in je stalen ros. Ronald kan het niet laten om de MUUR, voor wielrenliefhebbers welbekend, van Geraardsbergen te bestijgen. We ontvangen daar een stempeltje bij Manneken Pis en eten Mattentaart waarvan gezegd wordt door pelgrims geïntroduceerd te zijn. Wat zijn we blij na 115 km om 20.00 uur aan te komen op de camping in Tournai. Campings zijn in België dun bezaaid en dus blijf je noodgedwongen doortrappen tot je letterlijk tegen iets aanrijdt...tenzij deze vol is.
Tournai is een prachtige stad met de oudste Belfort toren van België en een belangrijke etappeplaats voor pelgrims. Net over de grens met Frankrijk vinden we een fijn terras voor een plat de jour. De pelgrim van nu mag er best een Bourgondische levensstijl op nahouden. Even aansterken op het heetst van de dag. Vocht en voedsel zijn toverwoorden. Ook het asfalt zie je hier en daar vloeibaar worden. Er rijdt die avond zelfs een autootje op de camping rond om te waarschuwen voor de hittegolf die gaande is. Code oranje. Hebben wij dat?
De eerste dag fietsen we tot aan de Belgische grens en pitchen we de tent op een soort oranje camping in Zundert. We passeren die dag drie rivieren met een pontje; bij het derde pontje worden we door Micheil opgewacht voor koffie met gebak. Nederland, rivierenland is overduidelijk zichtbaar. Wat is het toch mooi. Al fietsend genieten we van het eindeloze polderlandschap, watertjes en weilanden. In Breda proberen we een stempeltje te scoren voor ons pelgrimspaspoort, zonder succes. Later blijkt dit vaker een uitdaging te zijn. Kerken zijn gesloten of er is niemand aanwezig. Wel hangt er vaak een briefje dat pelgrims welkom zijn! Goed om te weten mocht de nood aan de man zijn.
Eenmaal de grens met België over, merken we hoe begaan en geïnteresseerd mensen zijn in de route die we volgen. Overal een vriendelijk ontvangst of een zwaaiende voorbijganger. Ook kom je onderweg genoeg medeactievelingen tegen die op een andere manier met een tocht bezig zijn, zoals wandelaars, steppers, autorally-rijders en hardlopers. Verrast zijn we door een bezoek onderweg aan het mooie Lier, te vergelijken met Brugge. Een kijkje bij de St.Jacobskapel waar pelgrims verbleven in vroegere tijden mag niet ontbreken.
Dag twee en drie worden we door St.Jacob al aardig op de proef gesteld. Een lekke band, kapotte fietsbroek, beurse enkel, open scheen, oververhitting en een volle camping waardoor we pas na 21.00 uur onverhoopt arriveren in een benb genaamd TIME TO ESCAPE. Klinkt als een geschenk. Thierry, onze gastheer, blijkt eigenaar te zijn van de WK trainingsfiets van Philip Gilbert, voor de kenners een grote wielerheld. Hilariteit en uiteraard een goed en gezellig ontbijt op de koop toe.
We doorkruisen Vlaanderen kilometers langs de slingerende oevers van de Dender tussen bosjes en weiden. De eerste heuvels doemen op en met die warmte valt dat niet mee. Daarbij komt dat we in Nederland niet heel veel ervaring hebben kunnen opdoen met afdalingen. Niet denken aan mogelijke valpartijen maar gewoon vertrouwen hebben in je stalen ros. Ronald kan het niet laten om de MUUR, voor wielrenliefhebbers welbekend, van Geraardsbergen te bestijgen. We ontvangen daar een stempeltje bij Manneken Pis en eten Mattentaart waarvan gezegd wordt door pelgrims geïntroduceerd te zijn. Wat zijn we blij na 115 km om 20.00 uur aan te komen op de camping in Tournai. Campings zijn in België dun bezaaid en dus blijf je noodgedwongen doortrappen tot je letterlijk tegen iets aanrijdt...tenzij deze vol is.
Tournai is een prachtige stad met de oudste Belfort toren van België en een belangrijke etappeplaats voor pelgrims. Net over de grens met Frankrijk vinden we een fijn terras voor een plat de jour. De pelgrim van nu mag er best een Bourgondische levensstijl op nahouden. Even aansterken op het heetst van de dag. Vocht en voedsel zijn toverwoorden. Ook het asfalt zie je hier en daar vloeibaar worden. Er rijdt die avond zelfs een autootje op de camping rond om te waarschuwen voor de hittegolf die gaande is. Code oranje. Hebben wij dat?
Sterkte de komende dagen met de hitte en ....... genieten maar weer !!
We denken elke dag aan jullie. Leuk geschreven Fleur! Heel veel plezier!